Od łacińskiego confirmatio = umocnienie) jest to sakrament przez który ochrzczeni, postępując na drodze chrześcijańskiego wtajemniczenia, są ubogaceni darem Ducha Świętego i doskonalej łączą się z Kościołem. Przez tę łaskę zyskują doskonalsze podobieństwo do Chrystusa, zostają umocnieni do dawania świadectwa o Nim oraz do budowania swego życia na wierze i miłości. Bierzmowanie określamy także mianem: sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej (udzielany jest bowiem temu, kto powinien zdawać sobie sprawę, co to znaczy być świadomym i wzorowym chrześcijaninem); sakrament Ducha Świętego (gdyż właśnie On zstępuje na chrześcijanina i ubogaca go swymi darami).
Celem bierzmowania jest umocnienie chrześcijanina w wierze, aby mężnie ją wyznawał, bronił jej i według niej żył.
Sakrament bierzmowania pomnaża łaskę uświęcającą, wyciska na duszy niezatarty znak wyznawców Chrystusowego, daje siedem darów Ducha Świętego oraz łaskę uczynkową, abyśmy wiarę mężnie wyznawali, bronili jej i według niej żyli.
Sakrament bierzmowania przyjmujemy tylko jeden raz w życiu , ponieważ wyciska na duszy niezatarte znamię świadka Chrystusowego.
Szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup, w nadzwyczajnych okolicznościach może go udzielić upoważniony kapłan.
Najważniejszą chwilą jest włożenie rąk przez biskupa, co oznacza zstąpienie Dusza Świętego, oraz namaszczenie na czole olejem krzyżma i wypowiedzenie przez szafarza słów: „przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.
Świadek bierzmowania winien odznaczać się następującymi przymiotami:
- być wystarczająco dojrzały do spełniania tego obowiązku,
- należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia,
- chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
- nie być wykluczonym przez prawo od czynności w aktach kościelnych.