Święty Brat Albert Chmielowski – człowiek miłosierdzia
Brat Albert Chmielowski
Albert Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi koło Krakowa. Nauki na poziomie gimnazjalnym pobierał w Petersburgu i w Warszawie. W 1863 roku uczestniczył czynnie w powstaniu styczniowym. W czasie walk powstańczych został poważnie zraniony w nogę. Następnie studiował inżynierię w Puławach i Gandawie. Lata 1869 – 1874 poświęcił studiom malarskim. Po ich ukończeniu, jako dojrzały i utalentowany malarz rozpoczął czas twórczej pracy, która zapewniła mu trwałe miejsce w sztuce.
W pełni sił twórczych porzucił jednak malarstwo, związawszy się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu, a swe zainteresowania skierował na problemy moralno – społeczne. U podstaw jego przemiany stanęło znieważone oblicze Chrystusa, które ujrzał u sponiewieranym społeczeństwie nędzarzy. Utalentowany malarz stał się opiekunem ludzi trudnych o odrażającej sylwetce fizycznej i duchowej. Dla nich zamieszkiwał w przytuliskach by drogą apostolstwa ratować człowieka – ukazując mu drogę do Boga. W celu zapewnienia ciągłości tej inicjatywy w 1887 roku przywdział habit zakonny oraz złożył stosowne śluby, dając początek Zgromadzeniu Braci Posługującym Ubogim. Później w 1891 roku założył Zgromadzenie Sióstr Posługujących Ubogim, których organizację i sposób życia opierał na wzorach franciszkańskich.
W ciągu niemal 30 lat życia wśród nędzarzy, wraz z założonymi przez siebie Zgromadzeniami założył przytuliska niemal we wszystkich miastach XIX – wiecznej Galicji, których pracę i rehabilitację znajdowały tysiące bezdomnych i bezrobotnych. W Polsce i na świecie św. Brat Albert nazywany jest drugim św. Franciszkiem z Asyżu, a to przez radosne, ewangeliczne ubóstwo, pokorną i ofiarną służbę człowiekowi, przez nieustanną modlitwę i zjednoczenie z Bogiem w trudzie pracy, przez dar samego siebie umiłowanego nade wszystko Panu Bogu.
Brat Albert zmarł w Krakowie w opinii świętości dnia 25 grudnia 1916 roku, a prezydent Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie wielką wstęgę Orderu Odrodzenia Polski.
Już przed wybuchem II wojny światowej rozpoczęto przygotowania do procesu beatyfikacyjnego. Dnia 22 czerwca 1983 roku na Krakowskich Błoniach papież Jan Paweł II dokonał uroczystej beatyfikacji. On również kanonizował Brata Alberta w Bazylice św. Piotra w Rzymie dnia 12 listopada 1989 roku. Ten tytuł świętego pokazuje Polakom i całemu światu konieczność wyrażania swej miłości do Boga przez posługę najbiedniejszym.
Najgłośniejszy utwór o Bracie Albercie, zatytułowany „Brat naszego Boga”, napisał młody ks. Karol Wojtyła w latach 1945 – 1950. Opowiada on o wyborze między powołaniem malarza a powołaniem do służby najbiedniejszym. Utwór ten przeniósł na ekran Krzysztof Zanussi.